ସ୍ୱପ୍ନକୁ ଶୁଖିଲା କ୍ଷେତରେ ପାଣି ମଡ଼େଇବାକୁ କହିପାରୁଥିବା କବିଜଣକ ହେଲେ ଚିତ୍ତରଞ୍ଜନ ନାୟକ, ଯିଏ ହାଡ଼ର ହିଡ଼ରେ ବସି ଶ୍ୟାମଳିମା ଯାଚୁଥାନ୍ତି ଏ ଧୂସର ସମୟକୁ। ଚଳନ୍ତି ସମୟର ଅନ୍ୟତମ ନିଆରା କବି, ଯାହାଙ୍କ ଝୁଲାମୁଣିରେ ମେଟାଫର୍‍ର ଅଭାବ ନଥାଏ କେବେ। କିଏ କୋଉଠୁ ଡାକୁଛି, କିଏ କେଉଁଠୁ ଆସୁଛି- ସବୁ ଜାଣନ୍ତି ସେ; ହେଲେ ନଜାଣିବାର ବାହାନା କରନ୍ତି। ସେଇ ବାହାନାର ନାଁ ତ କବିତା; ସଂପର୍କର ଝୋଟିଚିତା। ମାଟି ଛୁଇଁବା ଆଗରୁ ସେ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟକୁ ଯେମିତି ଆଭା ଯାଚିଥିଲେ, ସେମିତି ଏବେ କେହିଜଣେ ଆସିବାର ବିଳମ୍ବ ପାଇଁ ସେ ଅପେକ୍ଷାର କ୍ଷତକୁ କ୍ଷମା ଯାଚିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି। ଏଇ କ୍ଷତ ହିଁ ତ ଜୀବନର ବିମ୍ବ। ଏଇ କ୍ଷମା ହିଁ ତ କବିତ୍ୱର ତାରକସି ଚୁମା। ଚିତ୍ତରଞ୍ଜନ ଓଡ଼ିଆ ପାଠକଙ୍କ ଚିତ୍ତରେ ଚିତୋଉପିଠା ହୋଇ ଝୁଲିରହିବେ, ଖାସ୍‍ କେହିଜଣେ ଫେରିଆସିବା ସମୟ ହେଲେ, ବିଶ୍ୱାସ। - ସରୋଜ ବଳ